Sabırsız Yaratılmışım

"Ben neden her şeyin bir anda olabileceğine inanıyorum bilmiyorum." deyip buradan kaçasım var ama yok öyle bir dünya. Yani sınırsız bir hayal gücüne sahipken her şeyi olur hale getirmişken birdenbire çıkıp, aaağhhh bu olmaz kalk kızım kalk git kaybol buradan, diyorum. Sonra da zaten bana bir zararı olmaz çıkar içindekini yaslan arkana konuş, diyorum.
Saçma sapan konuşurum, sorular sorarım sonra da kendi başıma cevaplarım. Neden böyleyim? Sabırsızım çünkü.Bak yine cevapladım işte.Çünkü kendim cevaplayamayacağım soruları sormuyorum.Yani yalnızca kendim hakkındaysa.Hem zaten kendi hakkımdaki soruların cevabını ben bilmeyeceksem başkalarının bilmesi çok saçma sapan bir şey olmaz mıydı? Olabilirdi. Bir de annemi henüz inandıramadım erken doğduğuma. Ona yanıyorum. Yani tamam kadın kendi doğurdu, biliyordur falan ama.. Şimdi sence, bencesi de yoktur ama.. Yani sonuçta 'ama' denen bir zıkkımın peki var arkadaş!

Annem ne kadar yalanlasa da ben erken doğduğuma inanıyorum hep. Öyle de. Zaten kendisi de söylüyor : "Duramıyordun sanki içimde." Diyorum ben de : "Duramadım zaten." Zaten birçok huyumda anormallikler olduğu halde çok normal görünüyorum.Aslında arkadaşlarımın hepsi 'normal değilsin.' diyor ama ben yine de şaka olarak söylediklerini düşüneyim.Bir de çok inanırım bu sözüme : İnsan bedeni, sahip olduğu ruhun yansımasıdır.Bende de öyle olduğuna inanıyorum ama bazen şüpheye düşüyorum.Çok mu mantıksal oldum.Kendimle çeliştim.